Van alles wat!

Na bijna 3 weken niets van ons te hebben laten horen, eindelijk weer ff een update!

- Het Werk -
Ons werk was bijzonder interessant en leerzaam. Op een van de foto' s kun je een Pan Handle zien (een klein huisje) die we helemaal hebben leeggehaald, schoongemaakt en geschuurd. Dat was eigenlijk echt mannenwerk!! Tjongejonge wat was dat een vieze bedoening!! Het werk ging af en toe gepaard met wat gegil omdat het vol spinnen en spinnenwebben zat of omdat er ineens iemand door de grond heen zakte. De vloer was gewoon verschrikkelijk verrot, maarja orders zijn orders wij moesten dat krot schoonmaken. Gelukkig was het niet alleen ellende. We hadden leuke collega' s die de term ‘werken’ niet bepaald hadden uitgevonden.

Voordat we aan de slag gingen hadden we eerst nog een gesprek gehad met onze werkgever: Barry McVilly. Een nogal welvarende man met een grote interesse voor messen, goud en allerlei spullen uit western films! Hij liet ons zijn huis vol trots zien. Het huis was op zich een prachtige villa maar lag vol met allerlei dierenhuiden en andere resten van dode dieren. Herten- en bizonkoppen onder andere. Hij liet ons zijn speciale donkere kamer zien,waar eigenlijk niemand mocht komen,waarvan het middelpunt een foto van zijn vader was die een of andere baas van de maffia was. Een heuse godfather!! En die stamde weer af van de italiaanse filosoof Machiavelli. Oke....het zal wel ietsiepietsie overdreven zijn maar goed.

Op een van onze werkdagen kwam hij wanhopig op ons af. Hij was zijn ring ter waarde van 12.000 euro verloren!! Waarschijnlijk toen hij rotzooi aan het verbranden was...dus zijn ring is tot een goudklompje versmolten.

- Ballarat - Het centrum van de goudzoekers!! -
Zoals de meeste van jullie wel zullen weten was er in Australie een goudkoorts rond het jaar 1850. Dit zorgde ervoor dat veel mensen uit allerlei landen naar Australie emigreerden om hier hun geluk te beproeven Ballarat was een van de eerste goudzoekersplaatsen en hier is dan ook bovenop de goudmijnen, die nog steeds in gebruik zijn, het oude Ballarat nagebouwd.Dit wordt Sovereign Hill genoemd. We bezochten deze plaats met Stuart, de zoon van Klaas en Ria. Er liepen allerlei idioten rond in van die apenpakjes van vroeger. Wij gingen ook in de rij staan om mee te doen met een schoolklas uit het jaar 1850. Ook was er een echte soldatenoptocht die natuurlijk gefilmd moest worden. We zoomden in op een soort van soldaatje die nogal een hoge dunk van zichzelf had. Grote mensenmassa's stonden om hem heen om naar hem te luisteren terwijl hij grote overdreven verhalen zat te vertellen. Maar opeens stopte hij middenin in zijn verhaal en kwam hij met uitgestoken hand op ons af lopen. Wat doen jullie daar!!! Brulde hij. Het werd opeens heel stil en alle ogen werden op ons gericht. Wij vanzelluf gewoon door blijven filmen. (deze filmfragmenten kunnen jullie bewonderen op onze welkomsparty, als daar nog geld voor over is ;-p)

- Melbourne -
Aangezien we woensdag al klaar waren met ons werk hadden we het plan om lekker een dag of 2 in Melbourne door te brengen. Melbourne was altijd de hoofdstad van Australie, dit is goed te zien aan de vele overheidsgebouwen die er nog zijn. Maar Sydney werd groter en groter en wilde ook de hoofdstad worden. Maar we hadden al gemeld dat ze na veel geruzie uiteindelijk Canberra kozen.
Dus wij op weg naar Melbourne. Wij, de twee slimste wezens die er op 2 benen rondlopen kwamen er niet achter waar we nou moesten parkeren om de trein te pakken. Dus na veel gezoek waren we al bijna in het centrum van de stad aangekomen. We parkeerden onze auto in Tottenham (een suburb van Melbourne) en namen de trein naar het centrum. Nog nooit van ons leven hadden we zoveel noodles gezien. (Noodles is trouwens een synoniem voor chinezen) Dikke noodles, lange noodles, magere noodles, extreem gekruide noodles, zelfs rode noodles! Nadat we alle noodles hadden bewonderd, en zelf half vernoodled waren, kwamen we aan op het Flinders street station. Een erg mooi station in het centrum van Melbourne. Na onze lange reis hadden we natuurlijk honger. Uiteraard.... eerst haalden we wat info bij het informatiecentrum waarna we op zoek gingen naar een eetgelegenheid. Dat was niet zo moeilijk want midden op het station stond een bord met: 'honger?' we hoefden dus alleen maar onze neus te volgen.

In Melbourne gingen we eerst naar de Art Gallery, waar Marianne op een bankje ging staan om een heel mooi schilderij over de lijdensweg te bekijken. En zeg nou zelf: op een bankje staan, in een museum, schoenen uit voor de hygiene en turend naar het schilderij: dat noemt men toch puur interesse tonen? Maar de bewakers zagen dit anders, en Marianne werd met grote bewoordingen duidelijk gemaakt dat ze ogenblikkelijk naar beneden moest komen. Wisten wij veel dat Queen Victoria haar derriere daar had neergezeteld omstreeks 1600, en nog heeel veel andere koningen na haar?

Vervolgens liepen we naar de EurekaTower, de hoogste wolkenkrabber van Melbourne. Daar genoten we vanaf de 88e verdieping van een prachtig uitzicht over deze wereldstad. Het was op de een na hoogste verdieping van het gebouw en je kon er zelfs buiten rondlopen. We dronken daar een kopje koffie, waarna we met de lift weer binnen 40 seconden voet aan land zetten.
We kuierden vervolgens, genietend van een lekker zonnetje, langs de rivier door het midden van Melbourne. Hier waren allerlei roeiclubs aan het roeien, in wel heel interessante tenues. Gelukkig dat er ook wat Mr. Darcys in pak rondliepen anders had het niet goedgekomen. We vroegen ons al af waar ze waren....

De volgende dag gingen we weer naar Melbourne, waar we door prachtige tuinen liepen met mooie fonteinen. De Fitzroy Gardens genaamd. Hierin stond Captain Cook's Cottage, een van de eerste ontdekkingsreizigers. Hierna namen we de gratis bus naar Melbourne Museum, waar blunder 1 van de dag plaatsvond. We stonden namelijk dicht bij de deuren, middenin de bus. En toen de deuren opengingen zat Annug haar slipper vast onder de deur. Wij met z'n 2-en trekken, de hele bus kijken, maar wat er ook gebeurde, de slipper ging NIET los. Dus Mar tegen de busschauffeur aan 't brullen dat ie de deur weer dicht moest doen. De busschauffeur die ondertussen goed chagerijnig werd,deed de deur weer dicht, waarna hij verder wilde rijden. Maar wij vanzelluf weer een brul: ja, de deur moet ok weer open he!!! Echt emberassing...
Het museum was prachtig, het was eigenlijk niet echt een museum. Meer een expositiehal. Het was ingericht naar allerlei thema's, zoals: dino's, insecten, maritiem leven, ruimte & er was een speciaal gedeelte ingericht voor evolutie. Men beweerde zelfs de missing link te hebben ontdekt! Zoiets stoms had ik nog nooit gehoord. Ook was er een speciale afdeling over het menselijk lichaam waar wij natuurlijk direct op af stoven. Zeer interessant om te zien hoe je ontwikkelt tijdens de pubertijd en hoe het leven ontstaat vanaf HET echte begin. Onze tere,jonge zieltjes konden zulke dingen natuurlijk niet verwerken dus verplaatsten we ons gauw naar de afdeling spijsvertering.

's Avonds hadden we natuurlijk HONGER!!! Dus gingen we naar de Italiaanse straat, op zoek naar een vervanger voor ons Emmeloordse Da Enzootje. Dit was een hele straat vol met alleen maar Italiaanse restaurantjes. Bij elke deur werden we aangehouden, en er werd haast gesmeekt of we binnen wilden komen. Wij trapten daar vanzelluf niet in en zochten rustig ons restaurantje uit... Neej, was het maar waar! Het eerste restaurant waar we voor stonden kwam er direct een ober op ons af: willen de dames binnen of buiten een tafeltje? Owww, wij durfden al nix meer te zeggen en dus belandden we daar in dat restaurantje. Waar we overigens heerlijk aten. Dit was trouwens onze eerste x dat we in een restaurant aten dus dat viel weer mee...

Deze 2 weken hadden we GEEN contact met jullie allemaal, omdat we gewoonweg geen internet hadden. En zelfs onze telefoon deed het niet omdat we te ver van een verbindingspunt waren. Hierdoor mistten we jullie wel erg. Dus het was weer erg fijn toen we onze moepies weer even spraken... Wel hoorden we deze week dat Anne was overleden, een goede vriendin van onze familie. Op zo'n moment is het zo ver weg zijn van familie en vrienden niet fijn. Iedereen kan thuis afscheid nemen en wij zijn zo ver weg...

Vandaag zitten we op een camping in The Grampians te schrijven. Dit is een prachtig natuurgebied. Maar vanzelluf hadden wij dat weer: het halve gebergte bleek door de regen 'verplaatst' te zijn, en dus zijn bijna alle wegen hier afgesloten. Er zijn weinig plekken goed te bereiken door alle schade die hier is aangericht. Dus, 35 km voor onze bestemming was ineens de weg afgesloten! Dat was 100 km eerder al aangegeven, maar nee wij rijden vanzelluf door tot het laatste moment. Hierdoor moesten we nog eens 100 km omrijden. De rit, die normaal 2 uur duurt, heeft ons bijna 4 uur gekost... Maar het uitzicht is het waard! En het mooiste van alles: we hebben 2 echte gentlemens hier ontmoet die nu druk bezig zijn een een vuurtje te stoken waar wij onze handjes en voetjes aan kunnen warmen... Life's good at the moment. Wacht maar tot we morgen 4 uur gaan lopen en 300 meter gaan klimmen. Dan zullen we wel anders piepen...